Een dagje dobberen in de branding

Ik doe mijn best om positief te blijven,maar soms lukt het niet zo goed. Ik ben al dagen moe en het wordt weer elke dag iets erger. Als ik mijn ogen opendoe, voel ik het al. Eigenlijk al eerder,als ik langazaam
aan het ontwaken ben. Dan is het er al. Dat overweldigende vermoeide gevoel. Ik vecht ertegen, maar besef tegelijkertijd dat dat niet de goede manier is. Ik kan het beter verwelkomen, accepteren, omhelzen.
Maar wat is dat soms nog lastig.
Ik maak mijn ontbijt en weiger toe te geven aan de behoefte om daarbij te gaan zitten. De barkruk staat al dagen vrijwel ongebruikt in een hoek van de keuken en dat wil
ik graag zo houden. Hem weer naar me toe trekken, voelt als verlies accepteren en dat wil ik niet.
Later doe ik trouw mijn ademhalingsoefeningen en meditatie. De onrust giert door mijn lijf en die rusteloze benen, helpen ook niet. Ik kan me, voor de zoveelste keer, niet
concentreren op de stem op het bandje en mijn gedachten vliegen al snel weer alle kanten op. Ik zit mijn tijd uit  maar met ongeduld en uiteraard kom ik dan niet tot rust.
Wat is dat toch moeilijk.
Toch houd ik vol en spreek mezelf bemoedigend toe. Anderen kunnen dit, ik kan het ook. Ik kan dit leren.
Ik zoek naar onderliggende patronen en probeer er 1 te breken, maar ik heb niet het gevoel dat dat lukt en voel de vermoeidheid toenemen bij elk gebaar en elke gedachte.

Ik sta op en doe de reguliere Amygdala Retraining Oefening en spreek mezelf bemoedigend toe met een gebroken stem en tranen in mijn ogen.

Het valt niet mee vandaag.

Ik weet het. Dit proces gaat met vallen en opstaan. Het kan niet in een vloeiende, almaar stijgende lijn. Ik moet wennen aan weer meer dingen doen, ik moet weer conditie opbouwen
en soms zal ik me verkijken op wat ik denk te kunnen en ben ik weer meer vermoeid. Dat betekent niet dat ik iets verlies, alleen dat ik eventjes moet wachten tot ik weer
verder ga, verder op die stijgende lijn.
Maar wat moet ik mezelf daar soms aan herinneren. Wat is de verleiding groot om verslagen op de bank te blijven zitten en mijn tranen maar gewoon te laten stromen.

Ik kijk om naar de voorbije dagen en zoem in op de winst die er was. Zaterdag ben ik even naar de stad geweest. Op de fiets. Mijn scootmobiel staat al bijna een week ongebruikt
in de berging. Zondag ging ik naar de kerk waar ik de dienst helemaal uit kon zitten en voor het eerst in jaren het avondmaal weer kon meemaken. En gister liep ik in de supermarkt en
kon ik goed blijven staan toen ik tot mijn schrik bemerkte dat er iemand voor me in de rij stond met een enorm afgeladen kar.

Het gaat goed met mij. IK heb alleen weer even zo´n dag. Ik heb alleen maar moeite om een nieuw evenwicht te vinden in een wereld die op zijn kop is komen te staan de laatste
twee maanden. Dat is niet zo gek.

Ik sta mezelf een dagje op de bank toe. Met mededogen en mildheid en in de verwachting dat het morgen of overmorgen weer beter zal gaan. Dit is een dag dat ik mag drijven....
rustig drijven op de golven van een branding die ik morgen weer met zachte vastberadenheid trotseren zal.