Vandaag even een update.
Ik ben vier maanden bezig met de therapie van Ashok Gupta.
Ik ben nog steeds erg onder de indruk van die man en alles waar hij voor staat en van wat hij me leert.
Het is zoveel breder dan alleen mijn gezondheid en alleen het herstellen van me/cvs.
Ik heb het gevoel dat ik eindelijk leer hoe ik léven moet. Hoe ik moet omgaan met stress, met druk, met verwachtingen van mezelf en van anderen.
Ik snap eindelijk het hele plaatje. Waarom ik ben wie ik ben, en dit ook zo lang ben gebleven. Ergens nog dat meisje, terwijl om me heen al die vrouwen opgegroeid waren tot 'echte mevrouwen'. Ik snap het. Ik heb er nu meer inzicht in en begrijp beter hoe en wat ik ben en leer daar steeds beter mee omgaan.
Toch is veel nog theorie.
Toepassen is een heel ander verhaal. Ik ben ermee bezig, maar ik ben er nog lang niet. Ik besef ook steeds meer dat ik er niet 'ben' met een half jaar, omdat mijn problematiek veel breder is dan het hebben van me/cvs. Ik ga niet goed om met de dingen van het leven en de manier waarop ik het wél doe, zit diep ingebakken.
Dat vraagt oefening, heel veel oefening en daar ben ik druk mee. En toch weer niet. Want er gaan dagen voorbij dat ik me niet goed bewust ben van patronen op het moment dat ze spelen en dat het lijkt alsof alles verwatert. Ik vind het lastig om alert te blijven en te blijven oefenen. Het doen van de accelerator, een speciale oefening om hardnekkige patronen te breken, staat me bijvoorbeeld tegen en dat blijft zo.
Ik moet mezelf er altijd toe zetten en die oefening maakt dat de amygdala weer even meer 'hyper' wordt.
Ik word er opgefokt van en dat helpt niet, natuurlijk.
Ik ben ook niet meer zo schrijverig als in het begin. Ik loop niet meer over. Sommige dingen worden soms - heel even- bijna gewoon. Of 'gewoon' is eigenlijk niet het goede woord, maar het wordt meer vanzelfsprekend, dat ik de deur uit kan lopen richting de winkels bijvoorbeeld en dat dat goed gaat. Ik krijg meer vertrouwen in mijn lijf.
Ik kan duidelijk veel meer dan ik kon. Ik ga elke dag de deur uit. De ene keer fiets ik naar de andere kant van de stad om boodschappen te doen, en steeds vaker kan ik dat combineren met iets anders. Een vriendin opzoeken, of nog even een winkel 'meenemen' op de valreep, of een omweg maken naar huis, een terrasje pikken of genieten van het uitzicht onderweg.
Ik ga regelmatig de stad in, naar de markt, doe al mijn boodschappen weer zelf en ga elke zondag naar de kerk. Daarnaast maak ik regelmatig flinke wandelingen. Soms maar tien minuten, als ik moe ben, maar steeds vaker ook langer, tot bijna een uur aan toe. En vorige week heb ik onderweg een stukje hard gelopen. En het ging!
Heel bijzonder is, dat ik tussendoor zomaar dingetjes doe die anders een mega-prestatie waren. Zo heb ik vorige week op 1 dag 'even tussendoor' een appeltaart gebakken en een aquarel gemaakt. Ik heb jaren amper geschilderd, gewoon omdat het aan tafel zitten te vermoeiend was. Vorige week deed ik het drie dagen achter elkaar.
En gister heb ik helemaal zelf een kast in elkaar gezet, de oude in elkaar getimmerd en ben ik wel vijftien keer de trap op en af gegaan om al die panelen bij de stoeprand te zetten.
Als ik dan bedenk dat ik een half jaar geleden al ziek was als ik vaker dan drie keer op een dag naar boven ging... dan besef ik wel van hoever ik gekomen ben.
Vandaag ben ik wel erg moe, trouwens. Misschien was dat toch wel iets teveel, maar ik ben ook razend trots op mezelf dat ik het gedaan heb. Ik ben nu zoveel minder afhankelijk van anderen en dat is een heerlijk gevoel.
En dat ik dan vandaag vroeg naar bed moet, is misschien wel normaal, mijn conditie in aanmerking genomen. Maar ik ben er nog steeds niet zo goed in thuis hoe het voelt om 'gewoon' moe te zijn.
Toch gaan er ook nog dingen minder fijn. Ik heb dagen achter elkaar hoofdpijn soms. Er zit nog teveel spanning vast in mijn nek.
Heel in het begin begon de verbetering met een helderder hoofd, maar dat ben ik allang weer kwijt. Mijn hoofd zit nog steeds vaak veel te vol en nu concentreer ik me meer daarop. Elke keer dat ik me daar bewust van word, verbreek ik dat patroon. Het lijkt hardnekkiger dan het fysieke gedeelte, en ik moet mezelf voorhouden dat het écht, écht over zal gaan, als ik dapper doorga met de oefeningen, maar ik vind dat soms moeilijk te geloven. En ook die gedachte moet ik dan weer verbreken, want het is gewoon niet waar. Het komt goed. Het komt écht helemaal goed. Als de andere klachten door deze therapie verdwijnen, is er geen reden waarom deze klachten zouden blijven bestaan.
Ik heb soms wel wat overtuigingskracht nodig om mezelf op te peppen.
Soms moeten anderen me er even aan herinneren hoeveel ik al meer kan dan voorheen en van hoever ik gekomen ben. Het lijkt alsof mijn omgeving langer blijft steken in de verbazing dan ik zelf.
Ik voel hoeveel ik nog 'moet' , zij zien alleen de vooruitgang.
Het is wel goed mezelf te blijven bekijken door de ogen van de anderen. Ogen vol verbazing. Ogen vol bewondering. Ogen vol respect.
Ik doe het toch maar!
