D-day. Bijna een half jaar geleden sommeerde Gupta me om de datum van die dag op te schrijven en vervolgens de datum van een half jaar verder. Die datum was 4 februari 2013... Ik ben er bijna.
Tegen die tijd zou ik aanzienlijk beter zijn, weer van alles kunnen doen en zou ik hebben ondervonden dat de therapie echt werkt. En hij heeft gelijk gehad.
Mijn leven is enorm veranderd. Ik doe van alles en voel me daar meestal weer best goed bij.
Op het lijstje dat ik aan het begin van de therapie maakte, dat lijstje van verlangens.... van dingen die ik zo heel graag weer een keer wilde doen, staan bijna alle regels aangevinkt. Ik heb het gedaan, 1 keer of vaker. Door een flink aantal regels staat een vette krul en dat betekent dat ik die dingen inmiddels zo vaak heb gedaan, dat dit een blijvende overwinning is.
Wat ik jammer vind, is dat - tot nu toe - de verbetering puur fysiek is. Mentaal is nog een ander verhaal.
Ik wil zo ontzettend graag weer kunnen lezen en muziek kunnen luisteren, en weer kunnen functioneren met mensen om me heen. Niet af en toe, maar gewoon continu, zoals andere mensen dat kunnen. Dat lukt me nog niet.
De prikkelverwerking is wel beter. Ik hoef niet meer die time-out te nemen overdag, die ik voorheen echt hard nodig had. Zonder aan het begin van de middag twee uur in een stille, prikkelvrije omgeving, kwam ik de dag niet door. Nu kan ik dat achterwege laten. Soms lig ik een uurtje op de bank, maar ik kan ook zonder.
Ook van binnen is er nog meer onrust dat ik had gehoopt. Ik weet nu wat het is, dat gezoem van binnen, dat gevoel dat er een auto stationair draait zonder ooit van zijn plek te komen: het is mijn - dus nog steeds - hyperactieve amygdala. De rust van binnen is nog niet weergekeerd ondanks die bijna 180 dagen twee keer per dag ademhalingsoefeningen en mediteren. Wat een hardnekkig orgaantje is dat! Ik wilde schrijven: kreng... is dat, maar ik corrigeer mezelf direct. Mild wil ik zijn, liefdevol, geduldig en verdraagzaam. Het blijft moeilijk.
Los van dit alles heb ik een rare klacht gekregen, vrijwel in dezelfde periode dat ik het vermoeidheidssyndroom kreeg.... een manier van ademhalen die blijkbaar lucht naar mijn maag stuurt, waardoor ik erg veel last heb van boeren. Niet zomaar een beetje, maar echt heel vaak.
Op sociaal vlak is dat knap lastig. Ik blijf hopen dat het gerelateerd is aan het hele cvs-gebeuren en dus ook zal overgaan, als ik meer (en meer en meer en meer) tot rust kom, maar zeker weten doe ik het niet, want ook voor Ashok Gupta was dit geen bekende klacht.
Al met al is de conclusie: het gaat - vergeleken met hoe het was - geweldig met me. December was fantastisch. Ik ben naar een museum geweest en heb mijn verjaardag gevierd. Ik heb allebei de kerstdagen bezoek gehad, ik heb zelf gekookt, ik heb oliebollen gebakken met oud en nieuw en ook die avond zat ik niet meer in mijn eentje thuis, zoals de afgelopen jaren. Ik ben uitgebreid in de opruiming wezen shoppen en mijn eerste korte ritjes met de trein zijn weer gemaakt. Ik doe al mijn boodschappen zelf en loop weer op de koopjes, zoals vanouds. De rommelmarkten in de regio hebben er weer een trouwe bezoeker bij.
Binnenkort ga ik naar mijn zus. Tweeënhalf uur treinen en twee keer overstappen. Ik weet zeker dat ik dat nu kan.
Benieuwd hoe het verder gaat?
Ik ook!
Ik ook!
