De datum is gepasseerd. Vier februari was ik een half jaar bezig met de therapie van Gupta.
En ik leef!
De zaterdag ervoor pakte ik - met goede moed en niet misplaatst zelfvertrouwen - de trein richting Schagen. Bijna drie uur reizen van huis tot huis en ik had er moed voor.
Onderweg genoot ik van het zonnetje, de rustige cadans van de trein, het voorbij schietende landschap en vooral, van het feit... dat ik daar zat, tussen de andere 'gewone' mensen, die hun 'gewone' ritjes maakten en in het besef dat 'gewoon' allang niet meer 'gewoon' is en ik dat ook nooit meer zo beleven zal.
En tegelijkertijd dacht ik: Is dit het nou? Vond ik dit nou zo moeilijk? Was dit nu zo onoverkomenlijk?
Want je zit, in de trein.... je zit negentig procent van de tijd. Maar juist het overstappen, het wachten, het weten dat de trein wel eens later kan komen.... dat ging niet. De trappen op naar het perron, je vergissen en opnieuw een andere trap moeten nemen (en dat gebeurde natuurlijk ook), en het zitten op oncomfortabele harde banken terwijl je wacht.... het was teveel, te moeilijk, te groot.
En nu niet meer.
In Schagen word ik opgehaald door mijn zus. Lopend. En we wandelen vervolgens in tien minuten naar haar huis, houden elkaar daar drie uur gezelschap en daarna ga ik terug. Weer bijna drie uur onderweg.. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen wel wat gedommeld heb, op de terugweg, maar ja, wie doet dat nou niet in de trein.... tijdens een lange reis?
s Avonds ging ik vroeg naar bed,maar de volgende dag zat ik weer opgewekt en uitgerust in de kerk. Het leven gaat gewoon door na een fikse inspanning. Nu... nu wel. Toen niet. Toen was ik een week of langer uit de running geweest en toen is nog maar een half jaar geleden.
Wat is er veel gebeurd!
Boven heb ik de laatste hand gelegd aan het opknappen van een van de slaapkamers. Helemaal zelf. En ik ben begonnen aan de tweede. Ja, in etappes, hier een half uurtje, daar een uurtje, maar in zes weken is het wel klaar. En leuk!
Ik ben zo trots en dankbaar en blij.
En als klap op de vuurpijl, heb ik de vakantie geboekt. Eind maart vertrek ik naar Portugal voor mijn eerste weekje over de grens in twaalf jaar. Samen met mijn dochter die nu nog in Zuid-Afrika verblijft. Over twee weken komt ze terug. Toen ik haar wegbracht, deed ik dat in de rolstoel. Nu haal ik haar op. Alleen. Lopend door die lange, eindeloze gangen, waar geen eind aan leek te komen toen. Ik heb niet alleen het licht gezien aan het eind van de tunnel, maar eigenlijk beleef ik het al alsof ik de tunnel door ben.
Wat een wereld van verschil.
Voor de resterende klachten overweeg ik de hulp in te roepen van een officiële Gupta Coach. Nu ik eenmaal zo ver ben, wil ik het onderste uit de kan, de klap op de vuurpijl, het ultieme bereiken wat er te bereiken valt. Ik weet niet wat reëel is voor mij, wat 'normaal' is voor mij. Maar ik ben nu wel op die plek dat ik dat kan gaan ontdekken!
