Even een dip?

De afgelopen vier weken kwam er elke keer iets bij. Van twee minuutjes om de flat heen fietsen, bouwde ik het op naar een half uur: van eens in de twee weken vijf minuten naar de brievenbus lopen, naar drie keer in de week een kwartier aan de wandel. De eerste uitstapjes op de fiets naar een winkel zijn gemaakt en zelfs ben ik een keer naar de stad gefietst, waar ik weer deel uitmaak van de ´normale´ mensen, die daar rondlopen. Niemand ziet iets aan me. Ik ben een van de velen. En toch. Niemand ziet hoe dankbaar ik ben. Niemand voelt de veerkracht en de hoop in mijn voetstappen. Niemand ziet het. Of toch? Straalt het uit mijn ogen, klinkt het door in mijn groet, zie je het aan de vastberaden glimlach die vastgebakken ligt op mijn gezicht? Het kan niet anders, of mensen moeten er iets van meekrijgen. Van mijn hoop. Mijn moed. Mijn dankbaarheid.

Vier weken van bouwen zijn voorbij. De afgelopen week echter voelde al steeds meer vermoeidheid binnen kruipen waar ik geen raad mee wist. Geef ik hieraan toe? Ga ik door? Hoe doe ik dit?
Gaat het over als ik gewoon volhoud, of moet ik echt even pas op de plaats maken?


Vanmorgen had ik die keus niet meer.
Blijkbaar heb ik niet voldoende rust ingebouwd en nu moet ik wel stoppen en even een dag rust nemen. Niet dat het erg is, maar ik weet de weg hierin nog niet. Ik verzet me tegen gevoelens van ongerustheid. Gelukkig bereidt Ashok Gupta ons voor op de dips. Een terugslag mag je het niet noemen, het is echt alleen maar even een dip op de weg naar genezing. Ik mag die  accepteren en zelfs omarmen. Erom lachen. Er liefdevol naar kijken en zeggen: Je hoort erbij. Je mag er best even zijn vandaag.
Dat is moeilijk. Het is lastig om niet teleurgesteld te zijn, niet boos, niet bang dat het weer mis gaat. Maar ik realiseer me meer dan voorheen dat die gedachtes me niet zullen helpen om de draad straks weer op te pakken. Ze zullen me onder druk zetten om mezelf te forceren en daarmee dienen ze niet het doel van ontspannen op weg zijn naar volkomen herstel in het volste vertrouwen dat dat ook echt zal gebeuren.
Dus ik mediteer op de weerstand en omarm de luie dag. Dit ben ik vandaag. Morgen doe ik misschien weer van alles. En anders vast overmorgen of volgende week. Dit komt goed.
Het is fijn om zo mild te leren kijken naar de dingen die gebeuren en me niet in de stress te laten jagen. Het is heerlijk om liefdevol en met compassie om te gaan met mijn eigen angsten.
Ook vandaag mag ik er zijn.

Ik leer zoveel meer dan alleen hoe ik beter moet worden. Ik leer hoe ik leven moet op een betere manier. Ik leer hoe ik liefdevoller met mezelf om kan gaan. Eindelijk.