Dappere, rode laarsjes

Ik heb ze echt nodig, dus ik ga ze kopen.
Dappere, rode laarsjes.

Ik bof dat ze in de mode zijn, want in elke schoenenfolder staat wel een paar. Mijn ogen haakten er op vast en ik dacht direct: dat zijn ze. Die wil ik. Sterker nog, die móet ik.
En niet omdat mijn oude laarsen versleten zijn. Ik heb nog grijze en zwarte en die zijn in goede staat. Daarop heb ik niet heel veel gelopen omdat lopen niet goed meer ging, dus ze kunnen nog makkelijk een jaartje mee. Als ik mijn oude laarzen aan had, echter, liep ik zo vaak met lood in mijn schoenen en met zware benen en vooral ook, met een bezwaard gemoed.
Ik associeer ze met beladen en moeizaam en dat wil ik niet.

Samen met de man met de bruine ogen maak ik een nieuwe start, namelijk. Ik ben geïnspireerd, geboeid en verbaasd. Ik ben hoopvol en verward. Maar vooral ben ik vastbesloten en gemotiveerd. Ik ga weer leven, heb ik besloten. Ik ga beter worden en mijn plek in de wereld terug veroveren. Met ferme tred. Met nieuwe moed. En daar heb ik ze voor nodig.
Die dappere, rode laarsjes.

Zo gauw ik kan, ga ik ze kopen, want ik heb haast, ook al mag dat eigenlijk niet. Ik moet met geduld en vastberadenheid op weg. Zonder irritatie dat het nog even duurt, zonder boosheid op een onwillig lijf, zonder frustratie en wanhoop, als het muntje nog niet lijkt te vallen.
Gewoon onbevangen en vol vertrouwen. En voor dat alles zullen ze staan. Dat alles zullen ze symboliseren voor mij.

En wat zal ik blij zijn als ik ze niet meer dragen kan, omdat ze helemaal versleten zijn. Met kale neuzen en afgesleten hakken en lelijke plekken op het leer. Met misschien wel een gat in de zool. Scheefgelopen, stuk getrapt. Niet om aan te zien.
Want dat betekent dat ze me gebracht hebben wat ik wilde: Het leven weer binnen mijn bereik.
Weggooien, dat zal ik ze nooit.
Ik zet ze later afgetrapt en wel in een kastje, als herinnering aan de weg die ik ben gegaan. Om me er voor altijd bij te bepalen dat het niet zo gewoon is en niet zo vanzelfsprekend om de deur uit te kunnen lopen en de wind te voelen in je haar en de koude op de je huid en goede moed in je lichaam.

Vandaag pak ik een milimeter. Morgen misschien een centimeter.
Pas maar op, wereld,ik kom er weer aan!

Desnoods schuifelend in het begin, schoorvoetend, maar mijn vertrouwen zal groeien en ik zal dansen.
Ik zal dansen.

Op mijn dappere, rode laarsjes.

Misschien wel met jou.