Langzaam sijpelt het naar binnen. Geluk. Hoop. Uitzicht.
Opeens heb ik het weer: a life with a view. Uitzicht op een leven dat groter is dan die ene vierkante meter. Uitzicht op mogelijkheden en kansen, ontmoetingen en nieuwe avonturen.
Niet dat ik de afgelopen jaren niet heb geleefd. Dat deed ik. Intens. Maar klein, zo klein. Ik heb leren leven in het miniatuur, oog leren hebben voor de microkosmos. Mieren die tegen grassprietjes klimmen zijn prachtig. Het gezoem van een bij in de vlinderstruik, het getjilp van een krekel, de geur van de sering. Allemaal niet te versmaden, maar ... dichtbij.
En nu opeens is daar die kans op herstel.
Kunnen mijn benen net iets langer staan, cirkelen weer dapper rond op de pedalen van een fiets die de mijne niet is (want wat had ik eraan?).
Jarenlang was een scootmobiel mijn trouwe kameraad onderweg, naast de rolstoel die klaar stond voor als er iemand in de buurt was om te duwen.
En nu.
Vandaag fietste ik dertien minuten achter elkaar. Peanuts voor een ander, een topprestatie voor mij. Mensen die passeren zien een fietsende vrouw. Dat ben ik niet. Ik ben een fietsend wonder.
Ik geniet. Ik vibreer. Ik leef.
Vanmorgen ben ik de stad in geweest, gewoon, als vanouds, met de scootmobiel. Maar toen was het niet op, zoals anders het geval was, de afgelopen zes jaar. Het was niet op voor minstens twee of drie dagen.
Tussen de middag heb ik die dertien minuten gefietst, namelijk, en na het avondeten hadden mijn benen nog moed voor een blokje om, lopend. En toen ik thuiskwam dacht ik niet eens: gelukkig, daar is de voordeur. Ik ging langzamer lopen omdat ik het jammer vond dat het blokje om was.
Weet je wat ik ben?
Behoorlijk in de war.
Weet je wat ik ben?
Mateloos verbaasd.
Weet je wat ik ben?
Voorzichtig stikgelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten