Hoe het wel moet, is lastig uit te leggen, maar inmiddels ben ik wel heel
veel wijzer over hoe het niet moet.
Doorgaan als je eigenlijk wel weet dat het niet meer gaat. Dat is dus 'not
done', voor cvs’ers. Voor stoere jongens, ferme knapen en een stoere meid die op
haar toekomst is voorbereid, geldt dat misschien wel, maar niet voor ons.
We
mogen voorzichtig tegen onze grenzen duwen, zachtjes en liefdevol. Niet met
geweld en we mogen zeker niet zomaar een muurtje omver trappen omdat we graag
ergens bij willen dat nu nog buiten ons bereik ligt.
Niet doen. Fout. Dat is schade aanrichten.
Mediteren is niet streven naar het ultieme niets: niet streven naar alleen
maar niets denken,niets voelen, niets willen, maar het totale accepteren van wie
je bent en wat je voelt op dit moment. En als dat dan is: niets denken, niets
voelen , niets willen, dan is het goed. Alleen dan.
Onvrede met de huidige staat waarin je bent, voegt nooit iets toe aan
meditatie en brengt geen rust.
Je hoofd vullen met prikkels als de indrukken van de vorige dag nog niet
verwerkt zijn, ook zoiets dat ik altijd deed (want wat was de keus, het leven
gaat door...) en dat nu niet meer mag.
Stoppen. Zitten. Mediteren. Ademen. Niet stapelen op een hoge berg, want
dan valt ie om. Eigenlijk heel simpel en voorspelbaar en het is dan ook vaak
gebeurd en toch.... ging ik ermee door.
Want hoe moest het in vredesnaam anders?
Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet goed. De theorie beheers ik steeds
beter, de praktijk blijft lastig en maar moeilijk te combineren met dat rare
proces waar we allemaal mee te maken hebben en dat ‘leven’ heet.
Ik sta er wel steeds vaker bij stil. Bij wat niet werkt. En dat het geen
zin heeft om door te gaan met iets dat je geen goed heeft gebracht in de jaren
die achter je liggen.
Confronterend zijn de uitspraken van de coach. En de vraag die zij me
(nogal cru) stelde vorige week:
Wil je doorgaan met tobben of wil je beter worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten