Nadat het half jaar om was, dat Ashok Gupta had genoemd als periode waarin
ik beter zou kunnen worden, en ik dit breed gevierd had met een bezoekje met de
trein aan mijn zus aan de andere kant van het land, kwam ik toch even in een
soort niemandsland terecht. Het half jaar was voorbij. En nu?
Het is waar, ik was een heel stuk vooruit gegaan, maar wat ook waar was: Ik
voelde dat ik er nog lang niet was.
Fysiek ging het gestaag de goede kant op, maar mijn eerste buitenlandse
vakantie in twaalf jaar wees wel uit dat ik nog bij lange na niet in staat ben
om ‘gezonde’ mensen bij te houden. En die prikkels... die verwerk ik ook nog
steeds bar slecht. Waar ik me (ook) zo op verheugd had, bleef uit. Ik lag nog
steeds niet lui op de bank met een dikke roman en ik luisterde ook nog steeds
niet naar muziek, zoals ik dat vroeger kon. En mijn lijf bleef zoemen en gonzen,
zonder de rust terug te vinden die vroeger de gewoonste zaak van de wereld was.
Ik besloot maar gewoon dapper door te gaan met de oefeningen en het
herhalen van alle webinars en dvd’s met informatie, goede adviezen en
bemoedigingen. Toch dacht ik steeds vaker na over hulp inroepen van een personal
coach. Groot bezwaar was de prijs die in verhouding tot mijn inkomen echt
wel erg hoog was, maar .... Ik besloot het toch te doen. Ik was nu eenmaal zo
ver gekomen en ik had de intentie om helemaal beter te worden, niet half. En in
mijn eentje leek ik niet verder te komen.
Dus nu heb ik gesprekken, via Skype. En dat is verhelderend en
ontnuchterend.
Mevrouw de therapeute wees me op de rem en dat ik die weer vaker moest gaan
hanteren. Om de amygdala verder te kalmeren, moet ik nu mijn dag opdelen in
stukjes. Ik begin met meditatie en ademhalingsoefeningen en de rest van de dag
mag ik anderhalf uur prikkels verwerken, gevolgd door een periode van 3 kwartier
waarin ik dat niet mag. Dus dan is het pas op de plaats: mediteren, ontspannen,
meditatief wandelen of tuinieren (heel langzaam en heel bewust), kleuren met
aandacht, superbewust om me heen kijken, heel doordacht een kop thee drinken
zonder verder ergens aan te denken of luisteren naar natuurgeluiden op
YouTube.
Ik ben er druk mee, met dat niets doen.
En ook met het breken van patronen die nu vanuit het niets weer opduiken,
terwijl ze er nog maar weinig waren, de laatste tijd.
Ik breek bakken vol gedachtes dat ik dit niet kan, dat het te moeilijk is,
te lastig, dat het mijn leven teveel verstoort. Ik breek de weerstand, de
tegenzin, de boosheid, omdat ik nog niet daar ben waar ik wilde zijn.
Zo’n drie maanden moet ik dit volhouden en dan is de verwachting dat de
amygdala, dat kleine hardnekkig eigenwijze orgaantje, genoeg gekalmeerd is om te
gaan luisteren. Naar mij.
Heropgevoed zal die zijn. Min of meer. Voor zover mogelijk.
En dan. Dan wel langzaam terug naar het leven waarin boeken, leren, muziek
luisteren en onder de mensen bivakkeren weer de gewoonste zaak van de wereld zal
zijn. Dat hoop ik. En daar doe ik het voor. Alhoewel ‘gewoon’ een totaal andere
betekenis heeft gekregen door deze jaren van passiviteit en vol onmogelijkheden.
Gewoon is geweldig! Gewoon is het summum! Gewoon is de droom!
Rustiger aan dus en toch met volle kracht vooruit. Een nieuwe
periode.
Ik ga er weer voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten